Laten we Gezelle blijven verkennen en ondervragen, in het besef dat die “oude taaltovenaar”, zoals Westerlinck hem noemde, wortelt in een universele menselijkheid, ook al leefde en werkte hij in de 19e eeuw. Wellicht zit er nog veel meer in zijn werk dan er vooralsnog naar boven werd gehaald. De romanticus die hij was en het temperament dat het zijne was hebben hem geregeld ertoe gebracht om in meestal spontane, misschien wel enigszins onbewuste zelfexpressie, ook uiting te geven aan een aantal existentiële gevoelens en spanningen. Dat zijn wellicht de dingen die hem ‘modern’ houden. Ze lijken soms gedeeltelijk zijn zelf gekozen, maar ook door zijn directe of ruimere omgeving opgedrongen levenshouding te overstijgen. Westerlinck heeft daar met zijn studie DE INNERLIJKE WERELD VAN GUIDO GEZELLE (Brugge,1977) als eerste merkwaardig veel aandacht voor opgebracht.